21 Mart 2012 Çarşamba

Kendimi Tanıtayım Yan Etkileri Aratmayayım

Allah’ın belası bir ilacı ömrümün sonuna kadar kullanmam gerekebileceğini söylüyor doktorum. En kötü bu olur yani, çok da önemli değil diyor. Önemsiz gördüğü ilaç yüzünden iç kanama geçirebilirim, ne olacak ki. Hayır depresyonda falan değilim, sadece boktan bir hayatım var.
Elbette beterin beteri vardır, yani daha kötüsü her zaman yaşanabilir. Bir olasılık varsa gerçeğe döner. Yani böyledir. Laf aramızda mühendislere ihtimallerden söz etmemek gerekir.
Sessizliğimden korkan insanlar olduğu gibi çok neşeli olmamdan da korkan insanlar var. Bugün “Neden hep acayip insanlar buluyor seni?” sorusunu dillendiren canım, ben çok mu normalim?
Ha şu da olabilir, biz aslında çok normalizdir. Yani normal olan budur da birileri bizi feci kandırıyordur. Zira birileri bizi feci kandırıyor.
Bilen bilir futbolu severim ben. Hani sahiden severim, üstelik az biraz anlarım da. Futbol sadece futboldur bana göre. Alman futbolunu gereğinden fazla teknik bulurum. Tek derdi rakip takımı oynatmamak olan, topu çevirip duran, atak yapmayan, beraberliğe razı takımlardan hoşlanmam. Ceza sahasında durup pas bekleyen golcülerden nefret ederim. Top süren, pres yapan takımları severim, uzatmalarda gol atan takımlara saygı duyarım. Bağırış çağrış maç seyrederim. Arada bir centilmen bir taraftar olabilirim. Maç bitince biraz yorumlara bakarım. Öyle sevdiğim yorumcular vardır, aynı fikirde olmasak da dinlerim.
Spor kanallarını severim, snooker da dâhil olmak üzere seyrederim.
Yani benim canım, takıntılı biriyim. İlaç diyorum iç kanamaya yol açabilir.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder