Sokak köpeklerinin keşlere ahkam kestiği zamanlar da yaşadım. Sonra oturup Madredeus eşliğinde şarap falan içtim. İstersem o kadar entelektüel bir kırılma noktası da yaratabilirim, artık istemiyorum.
Herkesin birbirinin arkasından konuştuğu günlerde ben genellikle susmayı tercih ederim. Genellikle diyorum, çok mükemmel bir insan da değilim.
Masalara ve mekanlara inanıyorum mesela ben. Bazı romanlara, çoğu hikâyeye, kimi şiirlere, birkaç filme ve bir parça şarkıya. Tanıdığım insanların çok azını seviyorum, daha da azına saygı duyuyorum. Kalbimin pirüpak olduğunu hiç iddia etmedim, bu beni iyi bir insan yapmaya yeter mi?
Tanıdığım ve sevdiğim o az sayıda insan benim için çok kıymetli, harbiden bak çok kıymetli. Bazıları kardeşim oldu benim, tek çocuk olan biri için bu o kadar önemli ki. Onların varlığı iyi geliyor bana.
Mutluluk ya da mutsuzluk gibi dertlerim yok, şu anda yok en azından. Huzurlu olmanın peşindeyim. Gerekirse mutsuz da olunur ne var ki bunda? Mutluluk da mutsuzluk da geçici değil mi nihayetinde?
Ama mesela sen mutlu ol istiyorum. Mutlu ol, iyi ol, huzurlu ol. Benimle diye eklemeyeceğim.
Bu bahsi uzatmaya gerek yok.
Seni seviyorum, bundan utanacak değilim ama bunu dayanılmaz bir ağırlık olarak boynumuza asmaya da gerek görmüyorum. Seni seviyorum hepsi bu. Daha mühim şeyler var hayatta, hep olacak.
Burası şehriyle meşhur bir mutluluk olur bazen, bir soğuk olur bazen, bir ayrılık. Burası bizimle meşhur bir aşk olsa, yok ama yok o kadar pembe hayal bize fazla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder